Z życiem coś trzeba robić

31 maja 2025, 16:43:55

667

Z Anną Czerniewicz, naczelnikiem Wydziału Spraw Społecznych Urzędu Miasta Wałcz, która przez zaledwie rok z początkującej biegaczki stała się uczestniczką górskich ultramaratonów, rozmawia Tomasz Chruścicki

Pochodzi pani z rodziny, w której sport…

– Zawsze był.

Zawsze był, i to nie na poziomie kanapowego kibica, tylko osób, które go uprawiały lub uprawiają na poziomie zawodniczym.

– No tak, ale to była głównie piłka nożna. Jeśli chodzi o mojego Tatę, to zajmował się piłką także z pozycji działacza, pełnił nawet przez jakiś czas obowiązki prezesa Orła Wałcz.

A w pani przypadku jak to ze sportem było?

– W moim życiu sport nie pełnił zbyt ważnej roli. Owszem, w czasach podstawówki był jakoś obecny, bo w szkole był na to kładziony nacisk. Mieliśmy też nauczycieli, którzy dbali o naszą aktywność fizyczną. Później było już z tym gorzej i mój kontakt ze sportem miał miejsce tylko na poziomie kibica i promotora, może tak to nazwijmy. Moja córka była sportowcem i zresztą do tej pory jest. Grała w piłkę nożną, a ja ją w tym wspierałam i kibicowałam.

W czasach podstawówki jakie pani uprawiała dyscypliny?

– Moim nauczycielem był pan Tadeusz Basiński, więc naturalne było, że grałam w koszykówkę. Pamiętam, że rozgrywki międzyszkolne wzbudzały wtedy ogromne emocje. Graliśmy, chodziliśmy na mecze, kibicowaliśmy… Potem kontynuował to Marek Barczak. Ale w szkole średniej to się skończyło i ze sportem przestałam mieć cokolwiek wspólnego. Nie można powiedzieć, że kompletnie zaniedbałam aktywność fizyczną, bo chodziłam na przykład na spacery, ale to na pewno nie był sport. Byłam skoncentrowana na dzieciach, wspierałam głównie Marysię, dla której piłka nożna była całym życiem. Ona do drugiego roku studiów we Wrocławiu grała w piłkę na poziomie zawodniczym w Bielawiance Bielawa, potem coraz trudniej jej było pogodzić to ze studiowaniem. Przeniosła się do Poznania, gdzie teraz kończy studia, a jeśli chodzi o sport, to wróciła do tenisa i gra w amatorskiej lidze piłki nożnej w zespole, w którym oprócz niej są sami faceci. Ciekawostką jest to, że prawie wszyscy oni są z Wałcza i wcześniej grali tu w futbol. Cieszę się, że Maria nadal gra w piłkę, bo to zawsze było jej pasją. W ogóle zespół Orła 2010 Woman składał się w jej czasach ze świetnych, bardzo zdolnych dziewczyn. Myślę, że gdyby poszły wtedy gdzieś dalej w świat, to wiele z nich zrobiłoby kariery takie, jak Oliwia Szperkowska. Kobieca piłka jest jednak trochę specyficzną dyscypliną…

Kobiecy sport rządzi się trochę swoimi prawami?

– Myślę, że tak właśnie jest, przynajmniej w jakimś stopniu.

Wróćmy jednak do pani. Jak to się stało, że po latach nieobecności sport znów pojawił się w pani życiu. Dodajmy jeszcze, że w ustabilizowanym życiu urzędniczki samorządowej dość wysokiego szczebla?

– To był całkowity przypadek, związany z troską o zdrowie po tym, jak zakończyłam swoje leczenie onkologiczne. Usłyszałam wtedy od swojej lekarki, że muszę zacząć dbać o siebie, o swoją aktywność fizyczną, na przykład chodzić na siłownię, bo skutki uboczne tego leczenia mogą być dotkliwe, a dzięki uprawianiu sportu będą łagodniejsze. I rzeczywiście, na początku to była siłownia, głównie spinning, zaczęłam też jeździć rowerem na jakichś dłuższych dystansach. Biegania nie znosiłam. To było dla mnie coś strasznego, a na pewno jak dla mnie zbyt nudnego. Przez wiele lat – teraz to będzie już chyba 14 rok – razem z Pawłem Januszewskim organizowałam Bieg Filmowy, ale nigdy w nim nie pobiegłam i pewnie już nie pobiegnę, choćby ze względów logistycznych.

I nie kusiło to pani nigdy?

– Zastanawiałam się kilka razy nad tym, żeby spróbować, ale wydawało mi się, że to zupełnie nie dla mnie. Ja przecież po kilometrze truchtania miałam taką zadyszkę, że bałam się, że dostanę zawału! Mimo wszystko dzięki tej siłowni moja kondycja poprawiała się i tak krok po kroku… Pamiętam, że swoje pierwsze w życiu 5 kilometrów, bez zadyszki i zatrzymywania się, przebiegłam w lutym 2024 roku.

Wyobrażam sobie, że musiało to panią sporo kosztować, żeby się przemóc.

– No właśnie, że nie. Byłam już wtedy w na tyle dobrej kondycji, że nie odczułam tego jako katorgi. Poczułam, że mogę już włączyć bieganie jako jeden z elementów mojego planu aktywnego spędzania czasu.

Biegała pani sama czy w towarzystwie?

– Nie miałam w gronie swoich znajomych osób biegających. Mam przyjaciółkę Anię, z którą razem jeździmy rowerem. Ona twierdzi, że to ja ją do tego motywuję, a ją mówię, że fajnie jest mieć kogoś, kto chce realizować razem ze mną moje szalone pomysły. I tak sobie wspólnie jeździmy… Ale biegam sama, przynajmniej jeśli mówimy o takim codziennym bieganiu w Wałczu.

Czy w miarę osiągania kolejnych etapów zmieniała się pani motywacja?

– To się rzeczywiście zmieniało. Czułam się z tym coraz lepiej, potem było te pierwsze 5 kilometrów, no, a potem zaczęłam pod tym kątem śledzić social media. Wiadomo, że jak się zaczyna uprawiać jakiś sport, to trzeba też do niego jakoś wyglądać. Najpierw postanowiłam kupić sobie buty do biegania. Z butami wiąże się zresztą pewna historia. To był chyba drugi albo trzeci Bieg Filmowy, kiedy powiedziałam do Pawła Januszewskiego, że będę biegać. On się ucieszył i na dobry początek przysłał mi buty do biegania po lesie. Skończyło się wtedy na tym, że dobiegłam do Morzycówki i z powrotem, i to już było dla mnie zupełnie wystarczające… Teraz postanowiłam, że też zacznę od obuwia. W social mediach zobaczyłam dziewczynę w fajnych butach. To była reklama obozów biegowych w Szklarskiej Porębie. Biegasz 5, 10 kilometrów, przyjedź na obóz. Pomyślałam, że ja biegam nawet siedem – no to jadę! Tak się zaczęła moja przygoda z górami i bieganiem po nich.

Co pani dał ten pierwszy obóz?

– Dał mi chyba to, co najważniejsze i to, co zaważyło na wielu moich późniejszych decyzjach, czyli ludzi. Najpierw powstała grupa uczestników tego obozu w social mediach i odezwała się na niej dziewczyna z Polanowa, Gabriela, która się ucieszyła, że w końcu jest ktoś z Zachodniego Pomorza, z kim będzie mogła jeździć na obozy. Potem odezwała się druga dziewczyna ze Szczecinka, zresztą moja imienniczka. Okazało się, że Gabriela już wiele razy jeździła na te obozy, a Ania miała jechać pierwszy raz. Umówiłyśmy się na parkingu w Jastrowiu. Ja byłam początkowo strasznie zestresowana, ale już kiedy dojeżdżałyśmy do Szklarskiej, to gadało nam się tak, jakbyśmy się znały 10 lat albo więcej. Kiedy ja słuchałam, ile one biegają, jak one biegają, to od razu chciałam z tego samochodu wysiąść i wracać do domu… No i okazało się, że przeczucia mnie nie myliły. Pamiętam pierwszy bieg na obozie, kiedy po pięciu minutach byłam absolutnie pewna, że to w ogóle nie jest dla mnie. Wbiegaliśmy na Śnieżne Kotły. To był horror, ale na szczęście trafił się chłopak, który akurat źle się czuł, on dołączył do mnie i swoim tempem, zupełnie poza grupą, ale jakoś jednak dobiegliśmy. Pamiętam, że popłakałam się wtedy… Początek był więc straszny, ale teraz będę jechała już na swój szósty obóz z tą samą ekipą.

Dlaczego pani wtedy nie zrezygnowała?

– Bo ja lubię wyzwania. Popatrzyłam na tych ludzi, posłuchałam, co oni biegają… Muszę tu dodać, że nie są to osoby dużo młodsze ode mnie, bo niektórzy są w moim wieku, są nawet trochę starsi. Pomyślałam sobie: kurczę, jeżeli oni mogą, to może ja też dam radę! I tak to się zaczęło właśnie.

A nie łatwiej byłoby tak bardziej po płaskim? Koniecznie musiały być te góry?

– Góry kochałam zawsze: Karkonosze, Izery. Teraz zaczęłam je odkrywać na nowo, tak bardziej biegowo. Pamiętam, że po pierwszym obozie wróciłam do domu i powiedziałam sobie, że też bym chciała tak biegać, jak oni, właśnie po górach. Sama sobie narzuciłam reżim i byłam konsekwentna. Wstawałam rano o piątej, biegałam przed pracą, po pracy… Stawiałam przed sobą coraz to nowe cele. Zaczęłam też jeździć regularnie na te obozy. I chyba na czerwcowym obozie padł pomysł, żeby zapisać się wspólnie na jakiś bieg. Wyszło, że będzie to bieg w Umag na Istrii w Chorwacji, organizowany w kwietniu, w ramach UTMB, czyli cyklu międzynarodowych biegów górskich. Do wyboru jest tam pięć dystansów. Stwierdziłam wtedy, że jak już mam biec, to co mi tam półmaraton – pobiegnę cały maraton. Od czerwca do kwietnia zdążę się przecież przygotować… No, i zaczęłam te przygotowania: bieganie, siłownia, i tak dalej. Ale po drodze narodził się pomysł zorganizowania maratonu w Wałczu wokół jeziora Raduń. Poszłam z tym do Adama Biernackiego, który powiedział: dlaczego nie? Jakoś do mnie nie docierało, że przecież nigdy dotąd maratonu nie biegałam… A jeszcze wcześniej w tej naszej grupie ktoś zaproponował, żebyśmy się zapisali na półmaraton w Krynicy Zdroju. Najpierw pomyślałam, że gdzie ja, przecież nie biegałam wcześniej takich dystansów. No, ale w końcu pobiegłam i całkiem dobrze to wyszło: i czasowo, i kondycyjnie. Wiedziałam już dzięki temu, co to jest bieganie długich dystansów po górach.

A w listopadzie ubiegłego roku był maraton w Wałczu.

– Właśnie tak. Gabrysia i Ania zadeklarowały, że przyjadą do Wałcza, żeby pobiec ze mną moim tempem. I tak właśnie się stało. Przebiegłam swój pierwszy w życiu maraton! To był dla mnie ogromny sukces. Ale jeszcze wcześniej pojawił się pomysł zapisania się na bieg ultramaratoński w Lavaredo w Dolomitach, który odbędzie się w końcu czerwca tego roku. Przy okazji: to nie jest tak, że zapisujesz się, płacisz wpisowe i biegniesz. Biegi górskie cieszą się tak wielką popularnością i zgłasza się do nich tak wielu chętnych, że trzeba przeprowadzać losowanie, bo liczba uczestników jest ograniczona. Tak właśnie jest w przypadku Lavaredo i ja miałam to szczęście, że zostałam wylosowana.

Sprawdziłem, że najkrótszy dystans w Lavaredo to 50 kilometrów, a biegnie się przecież po alpejskich trasach. To już nie są żarty…

– Nie są, więc ja do przygotowań też podeszłam poważnie. Od pierwszego grudnia ubiegłego roku zaczęłam trenować z trenerem, według opracowanego przez niego planu.

Zdążyła pani z przygotowaniami?

– Zdążyłam i 12 kwietnia pobiegłam w Umag na Istrii. Przyznam, że było to mocno wyczerpujące, przede wszystkim ze względu na upał, ale udało mi się.

Więc teraz Lavaredo?

– Niezupełnie, bo jeszcze wcześniej, zgodnie z zasadą, że najpierw coś się robi, a dopiero później myśli, wynalazłyśmy z moją koleżanką taki projekt medyczny, organizowany przez Uniwersytet im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, który przewidywał udział w biegu Ultra Cross Myślęcinek. Mój trener był trochę mniej zachwycony tym pomysłem, bo było to bodajże trzy tygodnie po Istrii, ale ostatecznie życzył mi dobrej zabawy. Do przebiegnięcia były tam 52 kilometry w pagórkowatym terenie. Świetny bieg, super teren. Udało mi się i jestem z siebie bardzo dumna.

Rozumiem, że przygotowania do alpejskiego wyzwania są już na ukończeniu?

– Ten projekt trochę mnie przeraża, bo jak dla mnie to będzie bardzo wysoko, tak mniej więcej 2.800 m nad poziomem morza. Z drugiej strony cieszę się, bo nie będę tam jedyną przedstawicielką Wałcza – wystartuje tam też Sławek Klonowski, który biega o wiele dłuższe dystanse, niż ja. Przy okazji warto zauważyć, że w Wałczu jest sporo ludzi, którzy biegają ultra dystanse. To jest na przykład Agata Mróz, jest Sławek właśnie, jest wielu innych.

Co jest dla pani największym sukcesem?

– W maju minął rok od czasu, kiedy pojechałam na swój pierwszy obóz i tak naprawdę zaczęłam biegać. Cieszy mnie progres, jaki udało mi się osiągnąć i że w ogóle było to możliwe w wieku, w jakim ja zaczęłam biegać.

Nadal rywalizuje pani głównie sama ze sobą, czy zaczęły liczyć się miejsca, które pani zajmuje i czasy, jakie pani osiąga?

– Nadal rywalizuję sama ze sobą. Kiedyś ktoś mnie zapytał, dlaczego biegam, bo przecież jest to wysiłkowe, a powyżej 10 kilometrów może być nawet szkodliwe dla organizmu. I to jest tak, że w biegach górskich ważne są dla mnie góry, które kocham. Bieganie po płaskim jest nie dla mnie. Nadal biegam najbardziej dla siebie – dlatego, że dobrze się z tym czuję i odczuwam wdzięczność, że mogę to robić. Ale biegam też dla ludzi – tych, których dzięki bieganiu poznałam, z którymi spotkałam się na swoim pierwszym obozie. Staliśmy się dla siebie taką dużą rodziną i trzymamy się razem. Może ktoś powie, że to szalone, ale zdarza się, że moja koleżanka wstaje o drugiej, ja o czwartej, ona do mnie dojeżdża i jedziemy razem do Zielonej Góry, kolega nas zabiera i całą ekipą jedziemy biegać po górach. A potem wracamy. Grupa to motywacja i wsparcie. Razem biegamy, cieszymy się tym, zapisujemy się na zawody i startujemy, ale też dajemy sobie przestrzeń, bo każdy z nas ma przecież inne możliwości i wyznacza sobie inne cele. Czasem nawet jedziemy na zawody nie po to, żeby w nich startować, tylko żeby robić support kolegom, którzy biegną. No, i ważne są też miejsca, które poznałam lub do których wróciłam, bo przecież ja przez ten rok swojego biegania mnóstwo podróżowałam. Na szczęście mogę sobie na to pozwolić, bo moje dzieci są dorosłe i nie mam już tylu obowiązków, co wcześniej. Z drugiej jednak strony mam też świadomość, ile pracy w to wkładam. To się wiąże z koniecznością utrzymania samodyscypliny i poświęceniem jakiejś części prywatnego czy towarzyskiego życia dla swojej pasji. Imprezowanie kłóci się ze świadomością, że rano masz trening, na którym musisz przebiec na przykład 20 kilometrów. Ale oczywiście są też momenty, kiedy stopujesz i po prostu się bawisz… Zresztą, można to przecież robić bez procentów.

Czy bieganie zaznaczyło swój ślad w pani codziennym życiu?

– Na pewno trochę go przeorganizowało. Dostaję plik Excela z treningami i myślę, jak to poukładać, jak pogodzić z innymi obowiązkami, na przykład zawodowymi. Niedawno byłam służbowo w Krakowie. Moje obowiązki zaczynały się o dziesiątej, więc wstałam o wpół do szóstej i poszłam biegać. W obcym, dużym mieście niosło to ze sobą jakieś ryzyko. Trochę się pogubiłam i nie udało mi się przebiec wyznaczonych 25 kilometrów, tylko 19, ale trening zaliczyłam. Następnego dnia spotkałam się ze swoją przyjaciółką, która mieszka pod Krakowem, ale zanim się rozgościłam powiedziałam, że muszę najpierw iść na trening i przebiec swoje 20 kilometrów, a pogadamy dopiero jak wrócę. Bieganie to przede wszystkim ogromna samodyscyplina: to są codzienne treningi, a poza tym odżywianie czy czas na wyciszenie, bo żeby to robić – musisz mieć uporządkowaną głowę. Patrząc na to z boku ktoś może powiedzieć, że to jest dziwaczne, ale takie jest teraz moje życie, dzięki czemu bardzo zyskało moje zdrowie i dzięki czemu poznałam w ciągu zaledwie roku tak wielu fajnych ludzi, których pewnie w inny sposób nie miałabym okazji poznać. Cieszę się, że nie zamknęłam się tylko w wałeckim środowisku biegaczy, bo myślę, że to mi pozwoliło bardziej się rozwinąć, nie tylko w sportowym wymiarze.

Gdzie jest pani limit jako biegaczki?

– W tym roku po przebiegnięciu Lavaredo na pewno osiągnę swój limit. Muszę pamiętać o tym, żeby nie przesadzić, bo nie mam już dwudziestu lat, tylko dużo więcej. To też zależy, jak mi pójdzie ten bieg we Włoszech. Mam koleżankę z obozów, która biega ultra, ultra, a w tym roku pierwszy raz zeszła z trasy w Umag po 70 kilometrze z powodu upału, dostała też chyba lekkiego udaru słonecznego. Powiedziała, że do takiej decyzji trzeba dojrzeć. Może przyjść taki moment, kiedy ciało mówi: nie, i nie wolno tego przegapić. Po prostu trzeba się z tym pogodzić i zejść. I ja też dbam o to, żeby nie przesadzić. Myślę, że Dolomity mi pokażą, gdzie jest tak naprawdę mój limit, czy dam radę, czy nie. Kolejne plany są już skromniejsze. Myślę o Dolnośląskim Festiwalu Biegów Górskich w Lądku Zdroju. Piękna impreza, a w tym roku szczególnie ważna, bo wiadomo, że ludzie z tych terenów potrzebują naszego wsparcia. Tam raczej wystartuję tylko w nocnym biegu, a w dzień będę supportować koleżanki i kolegów, biegnących na dłuższych dystansach. We wrześniu będzie najprawdopodobniej Chojnik, gdzie jedziemy całą naszą ekipą. Nie wykluczam również startu w UltraKotlinie w październiku, ale jeszcze zobaczę, jak będzie z fizycznością.

A jakie ma pani marzenia jako biegaczka?

– Oooo… Moje marzenie to jest Chamonix, 170-kilometrowy ultramaraton, wiodący przez trzy kraje: Szwajcarię, Włochy i Francję wokół masywu Mont Blanc. To marzenie chyba każdego biegacza, ale żeby wziąć udział w tym biegu, trzeba mieć odpowiedni ranking oraz mnóstwo szczęścia w losowaniu, bo chętnych do udziału jest bardzo wielu. Z jednej strony na razie to tylko marzenie, ale z drugiej na pewno chciałabym biegać więcej, niż 50 kilometrów.

Czy udział w górskich ultramaratonach jest drogą pasją?

– Dosyć drogą, nie da się ukryć. Przede wszystkim trzeba zainwestować w dobre buty, i to nie w jedną parę. Jeśli chodzi o wyposażenie, to buty są najdroższym elementem. Rozmawiałam kiedyś o tym z Mirkiem Lasotą, który mówił, że teraz wszyscy, zwłaszcza kobiety, muszą mieć a to zegarek, a to jakiś inny gadżet, a on biega bez niczego. No tak, ale czasy trochę się jednak zmieniły… Sporo kosztują również wyjazdy, zwłaszcza za granicę, bo trzeba kupić pakiet, do tego trzeba doliczyć noclegi, pobyty, przejazdy czy przeloty.

Czuje się pani wzorem do naśladowania?

– Jestem przykładem tego, że w każdym wieku można zacząć coś robić ze swoim życiem. Nie mówię tylko o bieganiu, bo każdy może mieć predyspozycje do czegoś innego, zresztą ja nawet nie wiem, czy sama mam predyspozycje do biegania. Ale bez względu na wiek i inne ograniczenia można się rozwinąć w różnych dyscyplinach czy nawet dziedzinach, potrzeba tylko ciężkiej pracy i konsekwencji. Myślę też, że trzeba o tym głośno mówić, chociaż ja sama nie lubię tego robić, bo uważam, że nie robię nic wielkiego. Ale coś w życiu na pewno trzeba robić i akurat do tego nie trzeba nikogo specjalnie przekonywać.

Dziękuję za rozmowę i życzę osiągania kolejnych celów.

Poprzedni artykuł

Historia, która łączy

Następny artykuł

10 Euro Maklercourtage ohne nv casino Einzahlung Casino 2024 ️ 10 Provision

Zobacz również

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Proszę wpisać swój komentarz!

Proszę podać swoje imię tutaj

Wpisałeś nieprawidłowy adres e-mail!

Wpisz tutaj swój adres e-mail

Z życiem coś trzeba robić

Lipa Oktawia w konkursie Drzewo Roku 2025

Narkotykowy rekord (film)

Mandat za nieuwagę (film)

ZOSTAW ODPOWIEDŹ Anuluj odpowiedź

Popularne

Kasyno internetowe ranking najlepszych platform 2025.251

Viking Age Kostenlose Spins keine Einzahlung 3D Slot Herr BET im Casino 30 kostenlose Spins keine Einzahlung Schätzung as part of BetSoft

Transforming cryptocurrency trading with smart algorithms, powered by Quantum AI for instantaneous r

Gigant na glinianych nogach

Popularne

Kasyno internetowe ranking najlepszych platform 2025.251

Viking Age Kostenlose Spins keine Einzahlung 3D Slot Herr BET im Casino 30 kostenlose Spins keine Einzahlung Schätzung as part of BetSoft

Transforming cryptocurrency trading with smart algorithms, powered by Quantum AI for instantaneous r

Kategorie